Op alle mogelijke manieren wordt er geprobeerd om de uitstoot van CO2 en fijnstof te beperken. Auto’s zijn voorzien van katalysatoren en de industrie wordt door strenge normen gedwongen om schoner te werken. Maar echt schoner lijkt de lucht niet te worden. Vooral in de stad is de lucht die we inademen van slechte kwaliteit.
Dat zou misschien veranderen als we onze gebouwen door klimplanten lieten begroeien. Ik weet dat ik nu een standpunt huldig dat bij veel architecten niet populair is. Zij beweren dat klimplanten het metselwerk van huizen en gebouwen aantasten. De plant zou – door middel van zijn zuignapjes – kalk aan de mortel onttrekken. Dat geldt misschien voor klimop, maar dan nog wegen de voordelen op tegen de nadelen. Klimop beschermt juist een muur door verschillen in temperatuur en vochtigheid te temperen. Bovendien isoleert de plant, wat een verschil van wel 3% in de stookkosten kan uitmaken.
Het enige nadeel van klimop – het afscheiden van zuren die na verloop van eeuwen de kalk in de voegen van het metselwerk oplossen – geldt niet voor die andere gevelbestormer: de wilde wingerd. Voor het maken van de zuignapjes waarmee wingerd zich aan de muur hecht, produceert de plant zelfs kalk. Hij voegt toe, in plaats van weg te halen. Wel is het zo dat wingerd zich ook hecht aan kozijnen en daarom in toom moet worden gehouden.
Wat ik niet wist, is dat wilde wingerd zich ook aan metalen profielen kan hechten. Een paar weken geleden zag ik bij een modern gebouw een grote glazen wand die gedeeltelijk met wingerd was begroeid. Ik kon mijn ogen niet geloven, maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat de plant zich aan de aluminium profielen had gehecht waarin de glasplaten waren gemonteerd. Dat biedt nog eens perspectieven om veel lelijke kantoorgebouwen op te luisteren.
Het is wel grappig om te zien dat men in het buitenland heel anders over wilde wingerd denkt dan bij ons; vooral in Frankrijk zie je vaak huizen die helemaal met wingerd zijn bekleed. En in Amerika is de klimplant in steden – vooral aan de oostkust – zo populair dat hij daar Boston Ivy wordt genoemd.
Wilde wingerd kleurt in het najaar vlammend rood tot wijnrood – dat hangt een beetje van de variëteit af. Na de eerste serieuze nachtvorst valt het blad af, waarbij het opvalt dat de bladsteeltjes nog een paar dagen vast blijven zitten.
The post Romke van de Kaa: Wilde Wingerd appeared first on Cashew Stadstuinieren.